Einar Økland (1940) frå Sveio er utdanna psykolog, og er rekna som ein av dei mest allsidige og originale forfattarane i norsk litteratur. Han har gitt ut over 80 bøker innanfor dei fleste sjangrar.
Plukk ei rose sund og
kvart einaste blad
er vakkert, skriv Brecht.
Ja, skriv eg,
det er sant, og
nei, skriv eg,
ikkje gjer det.
Dei nye dikta til Økland vert omtala som poesiens lys frå ei lommelykt nedi lomma. Dikta er både gåtefulle og leikne, fabelaktige og fabulerande. Dei tek føre seg å leite etter namnet sitt, å vakne som glitrande dogg, rulle ned ein bakke. Dei tek føre seg å bli venner oppe i eit tre, teikne ansikt i vatnet, tømme støvlane for rusk og lauv etter ein tur i marka. Med andre ord framhevar tekstane det sjølvopplevde som verdifullt. Her er alt som ikkje skjedde, alt ein ikkje gjorde, og stadane ein ikkje reiste til, ei viktig erfaring. Dikta handlar også om forsvinning: om å sovne, å bli borte for seg sjølv, om alt som høyrer til i ei anna tid så snart det har skjedd – om sorga over tapet, og til slutt tapet av sorga. I utval eignar samlinga seg til bruk i undervisning i norskfaget og i tverrfagleg arbeid.
Eg blei ikkje ein som på dagtid speglar seg i drikkevatnet eller leskar seg med vaskevatnet. Og nattetid søv eg med augo attlatne nede i senga. Tenkjer eg stundom på andre, som ikkje kan ha det slik, hender det nok at eg feller ei tåre, om enn ingen merkar det. Skulle på dagtid tilfeldigvis denne tåra drype ned på ein fot – men dette skjer ikkje ofte der nede føtene har sitt fotliv – så teier likevel foten. Om nettene derimot – når fotbrukaren ligg på rygg og drøymer at han søv og difor berre søv vidare – fotsnakkinga då! Heilt til drøymaren når det blir morgon, reiser seg opp i den tru at det han har drøymt, må han straks fortelje. Ingen fot høyrer på slikt. Nei, då er det noko heilt anna med tåkepratet til morgonsola som ein gong var kveldsol.
Utdrag frå boka:
